Έχει ονομαστεί χαράτσι, κεφαλικός φόρος και άλλα πολλά. Ωστόσο και οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους. Τόσες πολλές μαζεμένες κλοπές σε τόσο λίγο διάστημα...Ο φόρος για τα ακίνητα όμως μοιάζει με σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Θα πούνε κάποιοι ότι οι μικροαστοί με ένα σπιτάκι εξοργίστηκαν όμως σκεφτείτε. Σε μια χώρα που το "σπίτι" ήταν το μαξιλαράκι ασφαλείας για εκατομμύρια κόσμου, αυτό το "μέτρο" και η ποινή για τους ανυπάκουους ή ανήμπορους να πληρώσουν, μοιάζει με ευθεία βολή και στην αξιοπρέπεια ακόμα. Άνεργοι, συνταξιούχοι, χαμηλά αμειβόμενοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, part-timers, ελεύθεροι μικρο-επαγγελματίες και φτωχοδιάβολοι έλληνες και μετανάστες, που το μοναδικό τους οχυρό είναι μια στέγη, χρόνια πάσχοντες που εξαρτώνται από το ρεύμα για να κρατηθούν στη ζωή, όλοι, όλοι μας νιώθουμε σαν όμηροι του πιο αντιανθρώπινου εκβιασμού. Ή θα πληρώσουμε λοιπόν ή θα μας κόψουνε το ρεύμα. Ή θα πληρώσουμε για ακόμα μια φορά ή θα τιμωρηθούμε...Σε ένα κράτος-εχθρό αντιστοιχεί η εντολή και η απειλή. Σε ένα κράτος που δεν προσφέρει τίποτα-χρόνια τώρα- μόνο στοχεύει και ληστεύει. Όχι, λοιπόν. Όχι. Αυτό το κράτος δεν το αναγνωρίζω. Δεν είμαι μέρος του. Δεν του ανήκω. Όποια αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει, θα την υπερασπιστώ γιατί δεν είναι ότι δεν έχω μόνο να πληρώσω, είναι και ότι δεν θέλω.
